de Valentijn - terugkeer van de romantiek als positief levensgevoel

Deze film van Antonius van den Dycke's bijdrage aan het cultureel-economisch beleven heeft uiteraard weer als onderwerp de bossage ten westen van het bedoelde appartement in het buurtschap Berkenrode te Heemstede - Holland, maar deze keer zijn er toch tekenen dat Anthonius wat meer te zeggen heeft dan alleen het mooie beeldplaatje, verder moet men het maar zien als een studie, un étude, bij het voortzetten van de cursus beeld en geluid.

In een eerste motief wordt de kijker meegevoerd in de beleving van de natuur, de bedwongen en toch ook weer aan verwildering prijsgegeven natuur, dit helemaal in lijn met de Nederlandse benadering van de 'terug naar de natuur' idee dat heden ten dage ingang heeft gevonden. Door de verwildering en de woestenij heen volgen wij het pad door de bossage en wat opvalt is dat er, terwijl er wat dun sneeuwdek over de bosgrond ligt en het duidelijk is dat het vriest, sterke kontrasten zijn in het beeld tussen licht en donker, zon en schaduw, en dat het nog wintertijd is blijkt wel uit de laagstaande zon terwijl het toch al midden op de dag moet zijn dat de opnames werden gedaan. De emotionaliteit die eruit spreken wil is eveneens van een sterk kontrast, en hoogop gaan soms de vormen evenals laag naar de grond.



Terwijl de onschuldige kijker zich waant in een natuurfilm verschijnt daar echter in enen een hoge hijskraan door de takken van de bomen, en een wijd plateau met bouwactiviteiten vertoont zich voor het verbaasde oog, een beeld van een perspectivisch heel anders gezien standpunt uit dan in het bos. De cineast doet alsof het hele bouwproject van hemzelf is zoals hij dat al tussen het geboomte gewend was geraakt, want hij heft de camera boven het hek en het panorama stroomt ongehinderd in zijn wijdsheid over het scherm, het is weer eens interessant om naar te kijken in een ander opzicht dan vanuit het schoonheidsideaal. Het beeld roept op tot een geactiveerde stemming, namelijk dat er arbeid wordt verricht in de omgeving van het slapende dorp en dat niet alles blijft zoals het ooit was en nu is, het feit dat het zonlicht zop bepalend is verheugt het gemoed. En dan komen wij weer bij de verborgen bron van de beek ergens midden in de vijver van het bos alsof die voor alle leven heeft gezorgd, en er doet zich een driesprong voor, terwijl soms de schaduwen van de bomen lange lijnen trekken door het beeld.

Het bouwproject met zijn grondwerkzaamheden zag er niet bepaald naar uit dat het midden in de voortgang tot een onverwachts einde zal komen want in de machines en de voorzieningen is veel geïnvesteerd, maar ook het bos laat het zich niet aanzien dat het het ondergaan van de wisseling der seizoenen spoedig zal opgeven, het zal echter wél meer het karakter krijgen van een park bos, en het is te zien dat er ten behoeve van de bouw enkele offers aan de natuur werden gevraagd. De strijd tussen de twee cultuurconcepten, want dat wordt natuurlijk bedoeld, blijft kennelijk onbeslist. Beide houden zich beschikbaar om te dienen als ondersteunend motief in onze omgeving, maar waar het bouwproject een begindatum en een datum van eerste oplevering kent zal het groeiprincipe van de natuur geen einde kennen zoals het ook nooit een werkelijke beginwaarde heeft gehad. Beide concepten bevatten een aspect van het leven der mensen dat noodzakelijk is om het te beleven in vreugde of tevredenheid.

In een laatste pick-up toont ons de cineast dat het terrein verlaten wordt met een plaatsmaken van de sombere duisternis van een naaldgeboomte voor een lichtende ruimtelijke toekomst, van een dwalende rondgang is in het gehele filmverhaal geen sprake geweest.

De muziek van Johannes Brahms illustreert fraai de vertoning van eveneens 13 minuten op deze aswoensdag 13 februari 2013 en behield de eenheid in de diversiteit die het getal 13 en de tweevoudigheid van het onderwerp te kennen geeft.

Het komt ons voor dat wij als in een kanaal van vrede een brug naar de werkelijkheid hebben ontmoet en het feestkleed hangt uit, terwijl de brug 13 gewelfde bogen heeft.

* * Venise ne va pas mourir, je vous assure, elle ne peut pas mourir comme elle viendra d'être révitalisé, l'image de la ville comprend bien s'expliquer par elle-même et sans des mots d'une langue bigôte, il serat l'eau du canal grande entre les îles qui vôle le show, il est toujours le bon saison pour s'y joindre une république de la raison épreuvée appelée la Serenissima, de temps en temps même la perle de la mer adriatique, la rationalité de la ligne en vers l'historique du départ serait son status comme port de la mer méditerranée.

________________________________________________